غلامرضا عنایتی ساکن محله تقویه است. وی با وجودی که نزدیک به 7دهه از زندگی خویش را سپری کرده، همچنان به دنبال رتق و فتق امور محله است و با برعهده گرفتن ریاست شورای اجتماعی محله امیریه، بیش از پیش درگیر کمکرسانی و حل معضلات شهروندان شده است. وی همچنین بازنشسته روزنامه خراسان است و سالها سابقه عضویت در شورای محله کوی کارگران و شهرک نیروهوایی را داشته و درحال حاضر نیز رئیس شورای اجتماعی محله امیریه است.
غلامرضا عنایتی سال1331 درمشهد به دنیا میآید. او بعد ازگرفتن دیپلم در روزنامه خراسان مشغول به کار شده و سمتهای مختلفی را تجربه میکند. او میگوید: بعد از گرفتن مدرک دیپلم در سال1348، چند ماهی را به دنبال پیداکردن شغل مناسب میگشتم، یک روز همانطور که در بخش آگهیهای روزنامه خراسان به دنبال کار و باری برای گذران زندگی بودم، چشمم به آگهیای که خود روزنامه خراسان داده بود افتاد.
در این آگهی اعلام شده بود که روزنامه خراسان برای تکمیل کارکنان اداری و خبرنگاری خود به دنبال استخدام همکار است. بلافاصله بعد از خواندن آگهی، خودم را به دفتر روزنامه رساندم. در آنزمان دفتر روزنامه خراسان در خیابان چهار طبقه بود، به اتاقی که مسئول استخدام روزنامه نشسته بود رفتم و تقاضای خودم را برای کار در روزنامه مطرح کردم. مسئول واحد کارگزینی فرمی را داد و از من خواست تا اطلاعات آن را بهطور کامل و دقیق بنویسم. مسئول وقت واحد کارگزینی روزنامه خراسان با دیدن دستخطم، رو به من کرده و با مزاح گفت: «خط خوبی دارید، از همین امروز استخدام هستید» و بعد اتاق کارم را به من نشان داد.
به طور باورنکردنی و با سرعت به عنوان مسئول خبرهای شهرستانهای استان در روزنامه خراسان مشغول به کار شدم. بعد از آن نیز در سمتهایی همچون خبرنگار، مسئول آگهیها، مسئول حسابداری، قائم مقام مدیریت، مسئول چاپ و در آخرین سالهای خدمت به عنوان مسئول امور مشترکان روزنامه انجام وظیفه کرده و در نهایت بعد از 35سال کار صادقانه در روزنامه خراسان بازنشست شدم.
عنایتی با بیان اینکه مدت زمانی کوتاه در روزنامه کار خبرنگاری را انجام داده است، میگوید: معروفترین افرادی که با آنها مصاحبه کردم، عبدالعظیم ولیان، استاندار و نایب التولیه آستان قدس رضوی در سال1353، بود. من با ولیان و تعدادی دیگر از خبرنگاران در زلزله قوچان همسفر بودم، از آنجایی که مسیر روستاهای زلزلهزده بسیار صعبالعبور بوده، خودرو استاندار از کار افتاد و او بهاجبار سوار بر خودرو ژیان من شده و بازدید از مناطق زلزلهزده را انجام داد. البته دوران زمامداری ولیان بر استانداری خراسان و نایبالتولیه آستان قدس رضوی با حواشی زیادی همراه بود و موجب نارضایتی شدید روحانیون را فراهم آورد.
محمد نبی حبیبی مدام میگفت: مدیری که فقط پشت میز بنشیند نمیتواند درد و مشکل شهروندان در روستاهای دورافتاده و مناطق مرزی را درککند
خبرنگار سابق روزنامه خراسان میافزاید: محمد نبی حبیبی از نخستین استانداران استان خراسان پس از انقلاب بود. یادم میآید ایشان در اولین اقدام خود به عنوان استاندار خراسان، تمامی مسئولان استان و چند نفری از خبرنگارها را که من هم یکی از آنها بودم سوار بر اتوبوس کرد و در سفری یک هفتهای، تمام شهرهای مرزی خراسان را بازدید کردیم. نبی حبیبی مدام میگفت: «مدیری که فقط پشت میز بنشیند نمیتواند درد و مشکل شهروندان در روستاهای دورافتاده و مناطق مرزی را درککند.»
عنایتی تأکید میکند: بنده مدتی نیز به عنوان خبرنگار جنگ در جبهههای جنوب و غرب کشور حاضر بودم و گزارشهایی را از مناطق جنگی و رشادتهای رزمندگان برای روزنامه مخابره میکردم.
غلامرضا عنایتی در کنار فعالیت در روزنامه خراسان برای خدمت بیشتر به مردم محله، به عضویت شورای محله در آمد و در این مدت بانی کارهای خیر زیادی شده است.عنایتی دراین باره میگوید: همانطور که میدانید روحیه خبرنگاری طوری است که انسان جسارت و شجاعت برای پیگیری مشکلات را پیدا میکند، من نیز در سال 1359 که ساکن کوی کارگران بودم، به عضویت شورای این محله درآمدم و تا سال 1367 در عضویت این شورا بودم. در این مدت از طریق شورا کارهای خدماتی و وسایل منزل از قبیل یخچال، فرش، پنکه، جهیزیه عروس و... را از طریق قرعه کشی در اختیار افراد نیازمند محله قرار میدادم، همچنین مسجد بقیها...(عج) را با کمک خیران در این محله ساختیم.
وی میافزاید: بعد از کوی کارگران ساکن شهرک نیرو هوایی شدیم. در آن سالها ما حتی نانوایی هم در محله نداشتیم، از این رو با فعالیتهای بسیار توانستیم یک نانوایی سیار را در محله راهاندازی کنیم، بعد از آن با پیگیری از طریق سازمان اتوبوسرانی، ایستگاه اتوبوس را به محله نیروی هوایی آوردیم. همچنین با پیگیریهای بعدی و کمک خیران در مدت کوتاهی مدرسه راهنمایی، ابتدایی و دبیرستان را در شهرک نیروی هوایی افتتاح کردیم.
عنایتی در پایان میگوید: در حال حاضر 3سالی است که در محله تقویه ساکن هستم، محلهای که واقعا محروم است و از امکانات اولیه همچون نانوایی، سوپرمارکت، میوهفروشی، فضای سبز، ایستگاه اتوبوس، خط تاکسی و... محروم است. گویا اینبار نوبت محله امیریه است که دست در دست هم برای آبادی آن تلاش کنیم.